Hulk'u okuyunca da "Ümit: Mor...!"
Öykü basit: Gri olduğu ve ilk dönüşüm günlerini hatırlayan Bruce Banner'ın anılarında dolaşan bir hikaye sözkonusu. Bilinmedik hiç bir şey yok öyküde. Ancak Jeph Loeb çok az sözle ve son derece başarılı bir kurguyla sevgi ve yalnızlık şiiri çıkarmış ortaya.
Tim Sale ise yer yer Hulk'u kesinlikle çirkin çizerek canavarlaştırırken özellikle dağlardaki mekanların kullanımıyla öykünün temasını öyle bütünleştirmiş ki canavarın sevgiye açlığı ve Betty'ye olan aşkı ve içinde hissettiği üzüntüsü, yaşadığı boşluk birçok kareye yayılmış.
Kendi adıma; Hulk okumayı çok sevmeyen biri olarak, bu 6 sayının tek ciltte toplandığı hikayeye bayıldım. İlke Keskin'in çeviri başarısını da sevdim. Basit gibi duran bir metni aynı etkiyi yaratacak karşılıklarına çevirmek aslında göründüğünden zordur ve o bu işi başarıyla tamamlamış.
Ancak yazar ve çizerin künyede kendilerine "Storyteller" dedikleri yeri "Hikayeciler" olarak çevirmeleri içimi acıttı. Storyteller titri, Amerikan çizgi romanında çok az kişiye layık görülen bir sıfattır ve bizdeki Dede Korkut türü anlatı ustalarıyla eşdeğerdir. Bizde "Anlatı Geleneği" olarak tanımlanan storytelling'in anlatıcısına verecek ismimizin olmaması dediğim gibi, acıtıcı.
Bunun dışında Hulk: Gri kesinlikle okunması gerken bir hikayedir. Önyargılarımızı bir kenara bırakmamızda bu açıdan fayda var.
İşte bazı karelerden örnekler:
Ümit Kireççi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder