Ümit Kireççi
...
YABANİ dergi yedinci sayısında sesini bulmaya başlıyor gibi geldi bana... Yayıncılıkta ve özellikle çizgi romanda genel olarak içine düşülen yanlışın "evrensel, herkese seslenen yayın eser yaratmaya" çalışmak olduğunu düşünüyorum ben.
Veya global olarak (baskın kültürün; örneğin Amerika, ulaştığı alanda) başarı kazanmış olan kimi ürünlerin taklit edilmesi... Yanlış bunlar... Bir eserin başarı kazanması için sanatçısının söyleyecek bir şeyinin olması gerekir. Bir de bunu anlatmayı becerebilecek sağduyusuyla estetik yeterliliği. Aksi taktirde ortaya zekayla dolu aklıdan uzak çalışmalar çıkar durur. Kötü değillerdir bunlar da ama alıcısında yeni bir ufuk açmayarak unutulurlar... Sabun köpüğü gibi... Püf dersiniz giderler... Özetle tüm okurlara, dünyaya hitap eden ve herkesçe kabul gören bir eser üretilmesi mümkün değildir ve o şekilde lanse edilen işlerin çoğu sadece reklamlarla öyleymiş gibi alıcı kitleyi koşullandırırlar. İşin özü şudur: Söyleyecek bir şeyiniz vardır ve bunu anlayacak veya okumak isteyecek sadece bir grup insan vardır. Ancak o insanlarla büyür, gelişir, çoğalırsanız okur sayınız artar, mesajınızı alan insanlarla yayılırsınız.
YABANİ Dergisi ilk çıktığı günden beri sesini arıyor gibiydi. Bu güne değin dergi bir bütün olarak "öykünmeler" akıntısında yol alıyor gibiydi.
Ki işte bu zincir(bence) 7. sayıyla kırıldı.
Devrim Kunter'in yazdığı, Yarkın Sakarya'nın çizdiği "Kara Zeybek" bu kırılma noktasının mimarıdır. İroni, siyasi gönderme, toplumsal eleştiri, ahlakın sorgulanması, artan cinnet halinin ağlanası sunumu...
Dergiyi merak edenler:
"Yabani 7. sayı aralık başında raflarda...
Bağlantıdan içindeki sayfalara göz atabilirsiniz.
Not - Daha geniş bir değerlendirme yazısını hazırlamaya başladım. Önümüzdeki günlerde derdimi daha geniş anlatabileceğim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder